HUZEYFE BİN YEMAN

Huzeyfe (r.a.), “Yeman” lakabıyla bilinen Hisl bin Cabir’in (r.a.) oğludur. Her ikisi de Sahabe’nin büyüklerindendir.

Huzeyfe bin Yeman Hazretleri, Resulullah’ın (s.a.v.) mahrem-i esrarı (sırdaşı) olup münafıkları ve ileride olacak fitnelerin tafsilatını en ziyade bilen zat idi. “Kıyamet gününe kadar olmuş ve olacak şeyleri Resulullah (s.a.v.) bana söyledi.” buyurmuştur. Hazret-i Ömer (r.a.) Medine’de bir cenaze olsa Huzeyfe’yi (r.a.) gözetler ve onu cemaat arasında görmezse ölenin münafık olmasından şüphe ederek namazını kıldırmazdı.

Resulullah’a (s.a.v.): “Ya Resûlallah, bir halife tayin buyursanız.” denilince: “Eğer ben bir halife tayin etsem, siz de ona itaat etmezseniz azaba uğrarsınız. Lâkin size Huzeyfe ne söylerse sözüne inanınız, Abdullah bin Mesud da Kur’ân’ı nasıl okutursa öylece okuyunuz” buyurmuşlardır. (Sünen-i Tirmizi)

Huzeyfe (r.a.), Nihavend Harbi’nde kumandan Numan bin Mukarrin’in şehit olması üzerine sancağı aldı, Hemedan, Rey ve Dinever onun kumandasında fethedildi. Hazret-i Ömer’in (r.a.) halifeliği zamanında -Selman-ı Farisi’den (r.a.) sonra- ömrünün nihayetine kadar Meda-yin Valiliği yaptı. (Kısas-ı Enbiya)

Bir adam, Hazret-i Huzeyfe’ye: “En şiddetli fitne hangisidir?” diye sordu, “Hayır ve şer ile karşılaşıp da hangisini işleyeceğini bilememendir” buyurdular.

Huzeyfe Hazretleri vefat etmeden önceki hastalığında çok inleyip ağladı. “Neye ağlıyorsunuz?” dediler.

“Dünyadan ayrıldığıma üzülmüyorum. Bilakis ölüm bana daha sevimlidir. Lakin Allahü Teala’nın huzuruna, rızasını kazanarak mı yoksa gazabına müstahak olarak mı çıkacağımı bilmediğime ağlıyorum” dedi.

Vefatı esnasında: “İşte bu dünyadaki son anımdır. Allah’ım sen bilirsin ki ben seni severim. Sana kavuşmamı bana mübarek kıl” dedi ve ruhunu teslim etti. (Radıyallahü Anh) (Üsdül-Gabe)