MAAŞ GÜNÜ

Bir zamanlar maaş günü iple çekilirdi.

Maaşın üzerine kocaman bir hayat dizayn edilirdi.

Hayaller ve beklentiler o gün üzerinden planlanırdı.

Dilenciler dahi o gün daha çok dua ederdi.

Maaş günü masalar mükellef donatılırdı.

Çocukların harçlıkları o gün daha fazla ve bol olurdu.

Rahmetli Özal önce gününü değiştirdi, ayın 1’i ayın 15’i oldu.

Bu tarih değişimi tılsımı bozdu.

‘’Aybaşı maaşları alınca…’’diye başlayan söylemlerin yerini

Mutemetlerin elden verişini

Bankalara oradan da kredi kartlarına havale ettik.

Kredi kartları yaygınlaştığı gün maaş gününün sihirli hali gitti.

İki yakamız bir araya gelmez oldu.

Artık kimse bekleyemez oldu

Elindeki kartlar yüzünden her gün ayın başını.

Ama hep kendinin olmayanı kullandı.

Maaşın alındığı o günlerdeki huzur gitti.

Şimdi her gün çile çekilen,

Bankalar arası maraton yaşanılan bir hayat oluştu.

Banka denilen canavarlar da

Bu milleti gırtlağına kadar borçlandırmayı becerdi.

Sokağa çıkıldığı vakit borcu olmayan yok gibi.

Bahçe, bağ ne varsa ipotek altında.

İpotek altında olmayan bir mezarlarımız kaldı.

Böyle giderse onu da ipotek edecekler!
Aslında olayın özeti şu:

Bizden kanaat ve şükür aldılar.

Bizi bize bırakmadılar.

Bu halkı tüketim çılgınlığına ittiler.

Arabalarımızı, evlerimizi, alışkanlıklarımızı her şeyimizi değiştirdik.

Bunu yapan biziz ama bunu bize yaptıran bizi hipnotize eden

O rantçı ve doyumsuz patronlar.

Çılgınca bir tüketime gidiyoruz.

Evlerimizde mutfaklar daha az kullanılmaya başlandı.

Dışarıya daha çok para harcar olduk.

Bizim olmayan bir hayatı yaşamaya başladık.

Allah sonumuzu hayır etsin.

Maaş günümüzü bozdular, elimize kart verdiler , defterimizi dürdüler.

Yeniden maaş gününe uygun bir hayatı, hayatımızın merkezine oturtursak,

Ayağımızı yorganımıza göre uzatırsak,

Ömrümüz uzar, hayatımız tatlanır.

Yoksa iki yakamız bir araya gelmez.