KİMSE GÖRÜNDÜĞÜ GİBİ DEĞİL

Hayat tiyatro
Hepimiz rol yapıyoruz
Kimse göründüğü gibi değil
Vicdan var uygulama yok…
Laf çok icraat yok
Mangalda kül bırakmıyorlar
Ucu kendine değdiğinde yoklar
İnsanımıza önce sahici olmayı öğretmeliyiz
Herkes sahici olmalı
Vicdanını hakem yapmalı
Son zamanların en büyük hastalığı…
Bencilliğe büründük
Bizi unutup bencilleştik
Gemisini kurtaran kaptan moduna girdik
Her koyun kendi bacağından asılır, havasındayız
Unutulmamalı, hepimiz aynı gemideyiz
Herkes mutlu ise hayat güzel
Tek başına mutluluk mutluluk değildir
Hayatta teknoloji arttıkça
Yaşam alanlarımız yalnızlaştı
Birlikte mutlu olmayı beceremiyoruz
Başkasının mutluluklarından tat alamıyoruz
Hüzünlerini paylaşıp azaltamıyoruz
Gördüğümüz her fert bu alemin misafiri
Belki de son defa görüyorsun
Öyleyse neden katkı sağlamasın mutluluğa
Cadde ve sokaklar gülmeyen insanlardan geçilmiyor
Suçlu kim mi?
Suçlu biziz.
Sahici olmayan insanlar
Günde dört mevsim yaşayanlar
Güne bakan çiçeği gibi dönenler
Hep bana hep ben diyenler
Yapılacak tek şey
Hayatın fani olduğunu bilmek
Buradan baki aleme bir şeyin gitmediğini unutmamak…
Kendimiz olduğumuz gün
Yüzler gülecek
Buzlar çözülecek
Karanlıklar aydınlanacak
Kinlerin yerini sevgi alacak
Ağlayanlar gülecek
O zaman neyi bekliyoruz…