SEVGİ ve DÜŞMANLIK, İNSANIN ELİNDE DEĞİLDİR

Urvetülvüskâ  Muhammed Masum Fârûkînin (Mektûbât) kitabı üçüncü cilt 55. mektubunda buyruluyor ki: Sevenin, sevgilinin sevdiklerini sevmesi ve sevmediklerini sevmemesi lâzımdır. Bu sevgi ve düşmanlık, insanın elinde değildir. Sevginin icabıdır. Burada, diğer işlerde lâzım olan iradeye ve kesbe ihtiyaç yoktur. Kendiliğinden hâsıl olur.

Dostun dostları, insana sevimli görünür. Düşmanları, çok çirkin görünür. Bir kimse, birisini seviyorum derse, onun düşmanlarından uzaklaşmadıkça, sözüne inanılmaz. Ona münafık denir. Şeyh-ul-islâm Abdullah-ı Ensârî diyor ki, ben Ebül-Hasen Semûnu sevmiyorum. Çünkü, üstadım Hıdrîyi üzmüştü. Bir kimse, hocanı üzer, sen de ondan üzülmezsen, köpekten aşağı olursun.

Allahü teâlâ, Mümtehine Suresinin dördüncü ayetinde mealen, (İbrahim aleyhisselâmın ve Onunla beraber olan müminlerin sözlerinden ibret alınız! Onlar, kâfirlere dediler ki, biz sizden ve putlarınızdan uzağız. Dininizi beğenmiyoruz. Allahü teâlâya inanıncaya kadar, aramızda düşmanlık vardır) buyurdu. Bundan sonraki âyet-i kerimede mealen, (Bu sözlerinde sizin için ve Allahü teâlânın rızasını ve ahiret gününün nimetlerini isteyenler için, ibret vardır) buyurdu. Buradan anlaşılıyor ki, Allahü teâlânın rızasını kazanmak isteyenlere, bu teberri [uzaklaşmak] lâzımdır.