ARKADAŞLIĞA DAİR

Din kardeşliğinde ihlâs, ancak birbirine uymakla tamam, olur. Kardeşliğinde halis olmayanlar, münafıklardır. İhlâs demek, kardeşinin yanında ve gıyabında, kalpten ve dilden, gizli ve aşikar, tenhada ve halk içinde iken hep kardeşlik haklarına riayet etmek demektir. Bu hallerin birisinde ihtilâf ve tavrın değişmesi, kardeşlikte ikiyüzlülük olur.

Arkadaşlığın hakkı ağırdır, ona ancak ihlâs sahiplerinin gücü yeter. Ecri de çok büyüktür. Onu da ancak Allah’ın muvaffak kıldıkları elde eder.

Resul-i Ekrem (s.a.v.) buyurdular:

“Ey Ebu Hüreyre, komşun ile güzel komşuluk et ki kâmil Müslüman olasın. Arkadaşın ile güzel arkadaşlık et ki kâmil mümin olasın.” (Tirmizi ve İbn-iMace)

“Kardeşinle mücâdele etme, onunla alay etme, ona verdiğin sözden dönme.” (Tirmizi)

“Müminler, bir binanın birbirini bağlayıp destekleyen taşları gibidir.” (Buhari)

Ebud-Derda (r.a.), tarlada bir boyundurukta koşulu iki öküz gördü. Öküzlerden birisi kaşınmak için durunca, öteki de durdu. Bunu gören Ebud-Derda Hazretleri ağlayarak:

“İşte Allah için kardeşlik böyle olur: İkisi de Allah için birlikte çalışır. Biri durakladığı zaman, öbürü onu terk etmez” dedi. (İhyau Ulumiddin)