Saytımızın köşə yazarı olan Mehmet Akif TERZİ, səhər dənizdə infarkt keçirərək öldü.
İzmirdə dənizdə çimərkən infarkt keçirərək narahat olan Mehmet AKİF TERZİ (56) səhər saatlarında həyatını itirdi.
Bəs Mehmet Akif Terzi kimdir?
1964-cü ildə Hatay’ın Dörtyol mahalında anadan olub. Dörtyolda ibtidai, orta və lisey təhsilini başa vuran Terzi, İstanbul Universiteti İqtisadiyyat Fakültəsinin Türk İqtisadi Tarixi Bölməsindəki Şer’iye qeydləri mövzusunda tezisi ilə Selçuk Universitetinin İlahiyyat Fakültəsində magistr dərəcəsini bitirdi. 1987-ci ildə Baş nazirlik Osmanlı Arxivində mütəxəssis olaraq işə başladı. Bu müddət ərzində araşdırmalarını Osmanlı bürokratiyası və şəhər tarixlərinə yönəltdi. Osmanlı tarixinin müxtəlif mövzularında bir çox simpoziumlarda, panellərdə və konfranslarda məruzəçi kimi iştirak etmişdir; bildirişləri təqdim etdi. Tarixi və ictimai məzmunlu konfranslar və panellər təşkil etdi. Arxiv Dünyası, Kentvizyon, Sence, Düşünen Siyaset və müxtəlif internet qəzetləri üçün məqalələr yazdı. Bir çox tarixi layihələrdə iştirak etdi; Birgə nəşrlər etdi. Xüsusilə Çukurova və Hatay’ın tarixinə toxunan Terzi’nin yayımlanan əsərləri arasında Gavurdağı’nın bulanıqlı tarixində gizli pərdə, Türk Dövlət ənənəsində bürokratiya və məmur, Payas Sancak’ın Əhali Qeydiyyatı, Kinetdən Ümraniye’ye Osmanlı Sənədlərindən Dörtyol’a qədər. Osmanlı sənədlərində Osmaniye, Osmanlı əyalətlərində Cebel-i Bereket Sanjak, Osmanlı Əhali Reyestrlərində Kırıkkale, Osmanlı Sənədləri işığında Antakya var. Payas, Tarixdəki Osmanlı-İndoneziya Münasibətləri kimi çap etməyə hazır əsərləri var.

Vətəndaş cəmiyyəti ilə sıx əlaqədə olan Terzi, Türkiyə Kamu-Sen İstanbul, qurulduğu gündən bu yana və türkav olaraq bu təşkilatda menecer olaraq çalışdı. Türk Büro-Sən İstanbul 1 şöbəsinin vitse-prezidenti ilə yanaşı, hələ də qurduğu Türk Arxivistlər Dərnəyinin rəhbərliyindədir.
Dos. Dr. Mehmet Akif TERZİ, 20 Avqust 2020-ci ildə İzmirin Foça mahalında dalğıc zamanı etdiyi infarkt səbəbiylə vəfat etdi.

Dün yaşandı, bugün elinde yarın meçhul…

En büyük günahlardan biri de dedikodudur.
Toplum olarak maalesef dedikoducu olmaya başladık.
İki kişi bir araya gelse muhabbet, birbirimizi çekiştirmeyle başlıyor.
Medeni insan, erdemli insan dedikodu yapmaz.
Yapıyorsa insani vasıflarını kayıp etmeye başlıyor demektir.
Dedikodu acziyetin ifadesidir.
Hele inanmış iki kişi bir arada şahıs muhabbeti yapıyorsa
Kıyamet kapıda demektir.
Dedikodu bir psikolojik rahatsızlık alametidir.
Problemin varsa git konuş..
Aradaki üçüncü kişiler deva değil yaradır.
Tembelliğin arttığı yerde dedikodu artıyor.
Bizim töremizde böyle şeyler yoktu.
Dedikodu iki dünyada zararı olan bir tarzdır.
Kayınvalide gelinler arasındaki çekişme,muhabbet ve dedikodular meşhurdu.
Şimdi ise hayatın her aşamasında görülüyor.
Ruhu kirleten en büyük etkenlerden biri de dedikodudur.
Dedikodu bu milletin geçmişinde ayıptı.
Bugün maalesef normalleşmeye başladı.
Bu duruma dur deme vakti..
Yeni sayfa açılmalı..
Her şeyimiz açık olmalı..
Diyalog kanalları kapalı ise dedikodu başlıyor.
Küçük problemler dev oluyor.
Problemlerin çözülmemesi yaraları büyütüyor.
Bugünden sonra dedikodusuz bir pencere yaşama açılmalı
Kimse hakkında konuşulmamalıdır.
Güzellikler sevgiden beslenir.
Sevginin kanatlarını dedikodu tıkar.
Mutlu nesil ,güzel günler
Açık sözlü diyarların gölgesinde yeşerir.
Dedikodusuz bir hayat cennete açılan kapıdır.
Gönüllere uzatılan köprüdür.
İnsan sevgisi hayatın merkezinde ise
Orada güzellikler yarışır..
Sevgi başakları bir iken bin olur…

Dünü unutmadan yarını görebilmektir yaşam

Hayat yolculuğu mutlu sonla biterse sınavda başarılısın

Çocukken büyümektir hedef

Hayaller büyümüş çocukluk üzerine kurulur.

Bir an önce çocukluktan kurtulup gençliğe geçiş arzulanır.

Bilinmez ki ömrün baharıdır çocukluk

Orada açar rengarenk çicekler.

Oradadır karşılıksız sevgi ve doğal bir hayat

Ama kimse kullanamaz ömrün bu anlarını

Hep çocuklukta kalabilsek

Hep bir şekerle mutlu olabilsek

Bayramlarda alınan bir çift ayakkabı ile çoşkulu yaşayabilmek

Günü yaşasak tat alabilsek hayattan

Çocukluktadır paylaşmanın tadı

Gerçeklerden çok oyuncakları sever çocuk

Bilir ki gerçekte zahmet var doyumsuzluk var.

Oyuncakta tat alma var hayal var.

Çocuklar mutludur hayatla yüzleşmeden

Gün bulup gün yer,

Oynadığı her oyun rüyasındadır.

Çocuk, mutlu ise anne baba mutludur.

Hayatın her aşamasında çocukluk baş tacıdır.

Kim ne olursa olsun özlem duyar o günlerine

O günlerinde; riya, gösteriş ,iki yüzlülük  ve entrika yoktur.

Çocukların dili yoktur.

Yetmiş milletten çocuk bir araya gelse anlaşır kardeş gibi.

Büyüklerin yapamadıklarını yapar büyüklere nispet eder gibi

Çocuklukta esas olan mutlu olmaktır.

O dönemde paylaşmaktır esas olan

Çocuk bir milletin istikbalidir.

Onları donanmalı taşırsak geleceğe

Huzur ve mutluluk yayılır dalga dalga yaşama

Çocukla özlem bir tutkudur yaşamaya

Hayatı öğrenmektir bu yaş

Kimsenin fikrine değil sevgisine değer vermektir.

Çocuk yaşamdaki en sabi varlıktır.

Gözyaşının en kolay aktığı yaştır.

Kalplerin tertemiz,

Ruhların pak olduğu zamanlardır.

Çocuklar çocukluklarını yaşarsa

Hayat yaşam alanına döner

Güller açar yaşamın her katında.

Çocuk ebeveynlerin sevap ve günahıdır.

Onların her türlü kötülükten kaçması bir vebaldir.

Onlara ihanet eden dünyanın zelilidir.

Çocuksuz bir yaşam karanlık bir zindandır.

Çocuk hayatın rengi yaşamın tadıdır.

Bütün mahalleyi bir gün yemeğe davet etmiş.

Koyunlar kesilmiş, şerbetler içilmiş, sohbetten sohbete geçilmiş.

Ağlayan gözler gülmüş; inleyen ruhlar coşmuş.

Herkes mutlu mu mutlu, huzur zirveyi bulmuş.

Herkesin kendinden geçtiği, herkesin ağayı iltifat yağmuruna tuttuğu ortamda biri ağaya hiç yüz vermiyormuş.

Köyün delisinin bu vakur hali ağanın dikkatini çekmiş.

Ağa deliye; “ dile benden ne dilersen ! ” der.

Deli de ağaya; “ şu atı bana ver öyleyse” der.

Ağa da o atı çok sevdiğini, bir dostundan hediye olduğunu söyler ve başka bir talepte bulunmasını ister.

Deli de; “verirsen ver, vermesen…” der ve arkasına bakmadan çekip gider.

Giderkende yüksek sesle mırıldanır.

Ağa da merak eder; “ acaba ne diyor bu deli?” der ve peşinden bir adamını gönderir.

Delinin peşinden giden adam da ağaya delinin “ağa da kim ağa da kim, sen vermeyince…” şeklinde söylene söylene gittiğini söyler.

Ağa bu durum karşısında mahcup olur, üzülür.

Meğerse adam deli değil veliymiş. “Nasıl olurda bir velinin gönlünü kırar duasını alamam diyerek pişman olur.

Hemen deli denilen veliyi çağırtır ve atı ona vereceğini söyler.

Deli gelinde ağa ona iltifat eder, ilgi gösterir.

Atı hemen deli görünen veliye teslim eder.

Veli de ağaya hiçbir ilgi ve iltifatta bulunmaz.

Ata bindiği gibi, dört nala, ortalığı toza dumana katarak yola koyulur.

Bir taraftan da yine içinden mırıldanır.

Ağa ve etrafındakiler yine merak içerisinde kalırlar.

“Acaba veli bu sefer veli ne diyor?”

Peşinden birileri koşar ve velinin işaret parmağı ile gökyüzünü işaret ederek; “sen verirsen ağa kim ki? sen verirsen ağa kim ki?” dediğini duyarlar.

Ağa ve köy ahalisi bu durum karşısında şaşkındırlar.

Bir şeyin bir insana nasip olması; çok istemesi, çok çalışması ve çok arzulaması ile olmadığı;

Yaradan isterse olacağını görürler.

Günümüz insanlarının stres ile kendilerini mahv-ı perişan ettikleri,

Bitmez tükenmez istekleri karşısında ki

En büyük sığınak Yaradan’a sığınmaktır.

O isterse, o verirse olmazlar olur.

O istemezse, vermezse kutupta susuz kalınır.

Hayatta mutlu ve umutlu yaşanmak isteniyorsa

Reçete belli…

Kaderimizde ne varsa o yaşanır.

Bu demek değildir ki; yan gel yat.

Elimizden gelen ne varsa yapılacak, şartlar zorlanacak,

Bitmez tükenmez bir inanç ile hedefe yoğunlaşılacak,

Gerisi tevekkül edebilmektir.

İşin sırrı; o verirse

Ağa, bey hikaye, kaderinde ki şahane.

İnsanoğlu, adeta bir kuş gibi. Nerde olacağı hiç belli olmuyor. Bu defa Kahramanmaraş 12 Şubat Stadyumunda maç seyretmek için değil, öğrencilerin Sütçü İmam Üniversitesindeki 2015-2016 Eğitim ve Öğretim yılı Mezuniyet Töreni için bulunuyorum. Kızımın mezuniyeti de gelmemde etkili neden. Bu vesile ile, ben de öğrencilik yıllarımı hatırlamış oldum. K.Maraş bir Üniversite şehri olmuş. Üniversitede çok sayıda öğrenci okuyor. Önemli adımlarla ilerliyor. 21 yılda bilim alanında önemli atılımlar yapan Üniversitede, bu yıl 7000 civarında öğrenci mezun oluyor.
Elbette çok heyecanlı ve sevinçli bir gündü. Öğrencilerin heyecanlarını yüzlerinden okumak mümkündü. Öğrenci yakınları, sevince ortak olmak için yakından ve çok uzaklardan gelmişlerdi. Üniversite, bu  organizasyondan başarı ile çıktı. Mezun öğrencilerin tören yürüyüşü oldukça mükemmeldi. Öğrenci yakınlarının tezahüratları, elbette hiç unutulmayacak bir anı olarak kalacak.Öğrenci Andı ve ardından öğrencilerin keplerini havaya atmaları oldukça coşkuluydu. Programın sonunda Velilerlesin öğrencilerini tebrikleri, duygu dolu anların yaşanmasına sebep oldu. Sevinç gözyaşlarını belirgin olarak görmek mümkündü.

Elbette burada olup, meşhur dondurmadan yememek olmazdı.Kahramanmaraş halkının misafirlere yakın ilgisi takdire şayandı. Tabii ki Sütçü İmam’ın torunları olmak kolay değildi.
Mezun olan tüm öğrencileri tebrik ediyorum. Öğrencilerini yalnız bırakmadıkları için Velilere şükranlarımı sunuyorum. Başta Rektörümüz olmak üzere, Hocalarımıza çok teşekkür ediyorum. Ayrıca Organizasyon Heyetine emekleri için çok teşekkür ediyorum.

Değerli Öğrenciler, geleceğiniz her zaman aydınlık olsun. İnsanlara faydalı ve Geleceğin Yöneticileri olma yolunda sizlere başarılar diliyorum.

Farklı iki insan gelecek için adım atar.

Hayırlı bir başlangıçtır bu kutsal yol…

Sancılar yaşanır, çileler çekilir, ulvi bir amaç uğruna…

Dostlar bir araya gelir, bu mutlu günde…

Yeni bir dünya kurulur, adına aile denir.

Düğün dernek dost akraba temelini atar bu yolun

Gel zaman git zaman bu genç fidanlar meyve verir.

Adına bebek denen bir melek gelir.

Düğündeki neşe yerini coşkuya bırakır.

Dede, nine, hala, dayı sahibi olur bu meleğin.

Ağlar, sızlar, güler gide gide büyüler.

Baba mutlu, ana umutludur.

Artık gözleri güler, dünyada bir meyvesi vardır.

Bu küçük, bir günde bakmışın emeklemiş.

Baba, dede, nine derken bakmışsın bülbül gibi çakır.

Kucaktan kucağa, elden ele zıplar, altın bir top gibi paslaşılır.

Dün bebek bugün çocuk oluverir…

Subhaneke yi okur, fatihayı heceler…

Allah, namaz, dua der…

Saflığı şirinliği etrafa neşe kaynağıdır.

Bulunduğu ortam mutluluk bahçesidir.

Gelir çatar okul vakti…

Yeni bir ev yeni bir aile yeni bir ortam…

İlk gün gözyaşı döker, ana baba nöbet tutar.

Günler geçtikçe uyum sağlar yeni ortamına.

Annesiz yaşamayan bu melek olu verir bir anda afacan…

Acıkınca aklına gelir anne baba

Büyüdükçe anaların yerini akranlar alır.

Mutluluk yerini hayatla ilgili kaygılar almaya başlar

Takvimler eskidikçe evlat elden gider…

Hayat genci eline alır evirir çevirir

İlham aldığı kaynak sağlam değilse sesi kesilir

Dün kıymadığın bu tertemiz meleği, hayat yorar, kirletir.

Anne babadan uzaklaştıkça boğuşur, terler, batar.

Yıllar geçer zaman geçer çocuk genç olur.

Geçlik delikanlılık ateşi ile etrafını yakar yıkar.

Delikanlılık bitince anne babayı anlar ama artık anan baba yorulmuştur.

Evlat, anne babanın imtihan sahasıdır,

Ömür törpüsüdür…

Çocuk anneyi anlar o da yanlış anlar…

Baba ise maalesef baba olunca anlaşılır.

Çocuk evlatlığı unutur…

Ana baba ise gözlerini yumunca unutur.

Evlat atar ama ana baba atılsa da atamaz.

Evlat hayırlı ise bu sınavı güzel biter

Yoksa çile devam eder.