Zekat, senelik mali bir ibadettir ve Cenâb-ı Hakk’ın emrine itaat için, nisaba malik (zengin) Müslümanların her sene mallarından kırkta birini, Allâhü Teâlâ’nın tayin ettiği sekiz sınıftan birine vermelerinden ibarettir. Bu sekiz sınıf Tevbe Suresi’nin 60. Ayeti kerimesinde bildirilmiştir:

“Sadaka (zekat)lar, ancak fakirlere, miskin; yoksullara, onun üzerine (zekâtın tahsiline) memur olanlara, müellefe-i kulub (kalpleri İslâm’a ısındırılacak olanlar)a, (azat edilecek) kölelere, borçlulara, Allah yolunda olanlara, yolda kalmışlara mahsustur…”

Zekât, İslam’ın beş şartından birisidir. Hür, akıllı, baliğ (ergen) ve nisap miktarı mala malik olan Müslüman’ın zekât vermesi farzdır.

Zekâtta nisap: Asli ihtiyaçlarından ve borçlarından sonra:

20 miskal (80,18 gr) altın veya bu değerde nakit para yahut ticaret malı;

Otlayan hayvanlarda ise devede beş, sığırda otuz ve koyunda kırk adettir.

Zekât vermenin farz olması için nisâba kavuştuktan sonra malın üzerinden bir yıl geçmelidir.

Asli ihtiyaçlar: Ev ve ev için lüzumlu eşya, elbiseler, âletler, kitaplar, binek (at veya araba) ve bir aylık -sahih görülen diğer bir görüşe göre bir senelik- erzaktır. Borç karşılığı para da aslî ihtiyaçlardandır.

Nisap miktarının sene içinde eksilmesi, zekât vermeye mani değildir. Nisap miktarının senenin başında ve sonunda mevcut olması yeterlidir.

Zekât verirken veya vermek üzere ayırırken zekâta kalp ile niyet edilmesi lazımdır. Dil ile söylemek lazım gelmez.

Zekât niyeti ile verirken hediye veya borç olarak verdiğini söylemekte bir mahzur yoktur.