“Falan mahalde bir velî kulum vefat etti, git, onu yıka, kefenle ve defnet.”

Mûsâ Aleyhisselâm o mahalle gidip vefât eden kimseyi araştırdı. Kavmi onun günahkâr bir kimse olduğunu söylediler. Mûsâ Aleyhisselam:

“Yâ Rabbi, defnini emrettiğin kulun için kavmi kötü bir kimse olduğuna dâir şahitlik ediyorlar. Sen onun hâlini herkesten iyi bilirsin” diye duâ etti. Allâhü Teâlâ:

“Ey Mûsâ, onun kavmi doğru söylediler. Lâkin o kulum benden üç şeyle öyle özür diledi ki eğer bütün günahkârları bağışlamamı istese idi affederdim. Halbuki o sadece kendisinin affını istedi. Ben ise merhametlilerin en merhametlisiyim.” buyurdu. Hazret-i Mûsâ dedi ki:

“Yâ Rabbi, o üç şey nedir?” Hak Teâlâ buyurdu:

“Bu kulumun ölümü yaklaşınca bana şöyle niyâz etti: Yâ Rabbi, çok günah işledim, lâkin bu günahlara beni üç şey götürdü: Nefsim, şeytan ve kötü arkadaş. Sen hâlimi en iyi bilensin, günahımı bağışla.

Yâ Rabbi, sen işlediğim günahları bilirsin. Ben fasıklarla otururdum, amma salih zatların da sohbetlerine giderdim. Salihlerle oturmak bana fasıklarla oturmaktan daha sevimli gelirdi. Salih kulların ve onlara ihsan ettiğin kerâmet hürmetine beni affet.

Yâ Rabbi, eğer beni affedip günahımı bağışlarsan senin evliyân ve peygamberlerin sevinirler, senin ve benim düşmanım şeytan üzülür. Eğer bana azap edip günahımla yakalayıverirsen şeytan ve avenesi sevinir, evliyâların ve peygamberlerin üzülür. Ben bilirim ki peygamberlerin ve evliyanın ferahlanması, şeytanın ferahlanmasından senin için daha sevgilidir, beni bağışla.