“… Muhammed Mustafa’ya (s.a.v.) indirilen Kur’ân-ı Kerim, diğer peygamberlere (Alâ nebiyyinâ ve aleyhimü’s-salevâtü ve’t-teslimat) indirilen bütün semavi kitapların hulasasıdır. Yine ona verilen din, geçen (Peygamberlere verilen) dinlerin özüdür.

Bu hak Dinin muktezası (emri) olan ameller, diğer dinlerin hatta meleklerin de amellerinden seçilmiştir. Çünkü meleklerin bazıları rüku ile, bazıları secde ile, bazıları kıyam (ayakta ibadet) ile emrolunmuşlardır. Yine geçen ümmetlerin bazılarına sabah namazı, bazılarına diğer namazlar emrolunmuştur.

Bu Dinde (insanlar), geçen ümmetlerin ve mukarreb meleklerin amellerinin hulasası ve özü ile amel etmekle emrolundular.

Bunun için bu dine inanmak, önceki (peygamberlere verilen) dinin tamamını tasdik etmektir. Onun icaplarıyla amel etmek, diğer şeriatlerin icaplarıyla amel etmektir. Şüphe yok ki, bu şeriatı tasdik edenler ümmetlerin en hayırlısıdır.

Yine bu Dini inkar etmek, dinlerin tamamını inkâr etmektir. Bu Dinin icaplarıyla ameli terk etmek, diğer dinlerin icabıyla ameli terk etmektir.

Yine Peygamber Efendimizi (s.a.v.) inkar, Cenâb-ı Hakk’ın bütün isimlerinin ve sıfatlarının kemalatını inkardır. Onu tasdik etmek de bunların tamamını tasdik etmektir. Yine şüphe yok ki, Peygamber Efendimizi (s.a.v.) inkar eden ve onun Dinini yalanlayan kimse de ümmetlerin en şerlisidir…” (Mektubat-ı İmam-ı Rabbani, c. 1/m. 79)