Geliniz! Kutsal topraklara olan hasretimizi bir nebze de olsa dindirmek için bugün Peygamberimizin Veda Haccı’nı hatırlayalım. Onun Veda Haccı esnasında okuduğu hutbelerde insanlığa miras bıraktığı çağlar üstü mesajlardan birkaçına burada kulak verelim. Hep birlikte o anı yaşarcasına tefekkür edelim, inşirah bulalım.

Rahmet Peygamberi (s.a.s), Arafat’ta büyük bir kalabalığa seslenirken, Allah’a hamd ve sena ettikten sonra şöyle buyurmuştu:

“Ey insanlar! Biliniz ki Rabbiniz birdir, atanız da birdir. Hepiniz Âdem’densiniz, Âdem de topraktandır. Arap’ın Arap olmayana, Arap olmayanın Arap’a, beyazın siyaha, siyahın beyaza hiçbir üstünlüğü yoktur. Allah katında üstünlük ancak takva iledir.

Biliniz ki bu (Zilhicce) ayınızda, bu (Mekke) şehrinizde bu (Arefe) gününüz nasıl mukaddes ise kanlarınız, mallarınız ve ırzlarınız da aynı şekilde mukaddestir, dokunulmazdır.”

O gün Peygamberimiz, faizin her türlüsünü ve kan davalarını ayaklarının altına aldığını ilan etmiştir.

“Dikkat edin! Sizin kadınlar üzerinde hakkınız olduğu gibi onların da sizin üzerinizde hakları vardır.” buyurarak, asırlar önce kadının hakları, saygınlığı ve dokunulmazlığı konusunda Müslümanları uyarmıştır.

Veda Hutbesini dinlemeye devam edelim: “Ey insanlar! Sözlerimi iyi dinleyin ve öğrenin. Müslüman Müslüman’ın kardeşidir. Bir Müslüman’ın malı, rızası olmadıkça diğer bir Müslüman’a helâl olmaz. Sakın zulmetmeyin… Ödünç alınan şeyler sahibine geri verilmelidir. Borçlar ödenmelidir. Kimin yanında bir emanet varsa onu sahibine iade etsin.””

“Ey müminler! Size iki şey bırakıyorum. Onlara sımsıkı sarıldığınız sürece yolunuzu asla şaşırmazsınız: Bunlar, Allah’ın Kitabı ve Peygamberinin sünnetidir.”

Bu şerefli sözler, Son Peygamber’in insanlığa vasiyeti, ümmetine emaneti, güvenli bir geleceğin teminatıdır. Onun sevgisiyle dolu hayatlarımıza rehberdir.

Bedevilerde misafirden hoşlanmayan bulunsa bile adap ve örfe riayet edip fikrini açığa vuramazdı. Resulüllah (s.a.v.) Efendimiz Hazretleri böyle bir bedevinin çadırına misafir olmuştu.

Bedevînin hanımı, misafirin teşrifine çok sevinip kocası için hazırlamış olduğu mercimek çorbasını getirerek yemesini rica etti. Gelenin kim olduğunu bilmeyen bedevi, çorbasının misafire verilmesine fena halde canı sıkıldı. Lakin sesini çıkaramadı. O anda çadırın önündeki hayvanı hastalanıverdi. Bu işe şaşıran bedevi, içinden Aleyhis-salâtü ves-selâm Efendimizden yardım istedi. Âlemlere rahmet olan Efendimiz, bedevinin zevcesinden memnuniyetini ve bedevinin misafir sevmediğini ifade buyurup onu ıslah etmek için:

“Güler yüzlü kadın, ekşi yüzlü adam, pişen mercimek, misafir Muhammed Mustafa’dır. Ey sancı bu hayvandan çık” buyurup nefes etmesiyle hayvanın sancısı kesildi ve bedevî misafirinin kim olduğunu anlayıp kendisini affetmesini istedi.

Resulullâh Efendimiz (s.a.v.) şöyle buyurdular: “Kıyamet günü şefaatim ümmetimden büyük günah işleyenlere mahsustur.” Eğer bir kimse şefaati inkâr ederse bidat ehlinden olur. Zira Ayet-i kerimede -mealen- “Muhakkak Rabbin sana verecek de hoşnut olacaksın.” (Duhâ suresi, Ayet 5) buyrulmuştur.
Hadis-i şerifte: “Bir kimse bana salavat getirirse, onun bu salavatı kıyamet gününde bana arz olunur. Ben ona şefaat edeceğimi ümit ederim” buyrulmuştur.
Hz. Aişe Validemiz (r.anhâ) dedi ki: “Bir gün Resulullah Efendimiz’in (s.a.v.) yatağına geldim, bulamadım. Baktım, ayakta namaz kılıyordu. Rükûda: “Ya Rabbi! Ümmetim, Ümmetim!” diyordu, secdede: “Ya Rabbi! Ümmetim, Ümmetim!” diyordu. Namazın sonunda: “Ya Rabbi! Ümmetim, Ümmetim!” diyordu. Sonra buyurdu ki:
“Yâ Aişe! Bu hâlime hayret mi ediyorsun? Ben hayatta olduğum müddetçe ‘Ya Rabbi! Ümmetim, ümmetim!’ derim. Kabirde Sûr’a üfürülünceye kadar: ‘Ümmetim, Ümmetim!’ derim. Diğer peygamberlerin ‘Nefsi, nefsi’ dedikleri vakitte ben yine: ‘Ümmetim, Ümmetim!’ derim ve Hazret-i Allah:
“Ey Muhammed! Ümmetinden benim birliğime ve senin peygamberliğine şahadet eden kimseye şefaat et” buyurur.
Kabü’l-Ahbar dedi ki: “Ben, Hz. Ömer’in (r.a.) hilâfeti devrinde Müslüman oldum. Zira, babamın benden sakladığı bir Tevrat sayfasını ancak o zaman bulabilmiştim. Orada şunlar yazıyordu: “Muhakkak Muhammed aleyhisselâmın ümmeti cennete üç sınıf olarak girecekler:
1- Bir kısmı hesapsız cennete girerler,
2- Bir kısmı kolay bir hesaptan sonra cennete girerler,
3- Bir kısmı da cehenneme düştükten sonra Muhammed aleyhisselâm onlara şefaat eder, Allahü Teâlâ onun şefaatini kabul eder, cennete girerler.
İşte ben bunu görüp İslâm ile müşerref oldum ve ‘Şüphesiz ben bu üç sınıftan biriyle olurum” dedim. (Sevâd-ı Azam)
Cenab-ı Allah bizleri, Peygamber Efendimizin şefaatinden mahrum etmesin

“Ey insanlar, sizi alıkoyan nedir?” diye seslendi. Oradakiler,

“O nedir ey Ebu Hureyre” dediler.

“Resulüllâh’ın (s.a.v.) mirası taksim ediliyor. Sizler ise burada duruyorsunuz. Gidip o mirastan payınızı almak istemez misiniz?”

“Nerede taksim ediliyor?” dediler.

“Mescid-i Nebevide” dedi.

İnsanlar hemen koşup gittiler. Ebu Hureyre (r.a.) da onları bekledi. Nihayet dönüp geldiler.

“Ne gördünüz?” dedi. Onlar da,

“Ey Ebu Hureyre, mescide gittik, içeriye girdik, orada herhangi bir şeyin taksim edildiğini görmedik.”

“Peki, mescidde hiç kimse gördünüz mü?”

“Evet gördük. Orada bir topluluk namaz kılıyorlardı. Bazıları Kur’ân’ı Kerîm okuyorlardı, bazıları da helal ve haramlar hakkında müzakere ediyorlar; fıkıh öğreniyorlardı.” Ebu Hureyre (r.a.):

“Yazıklar olsun. Muhammed sallallâhu aleyhi ve sellemin mirası işte budur (Yani din ilmidir).” dedi. (Taberani, el-Mucemül-Kebir)