Ben henüz baliğ olmuş bir çocuk iken Mekke’de Ukbe bin Ebu Muayt’ın koyunlarına çobanlık yapıyordum. Bir gün Peygamber Efendimiz (s.a.v.) ve Hz. Ebubekir yanıma geldiler. Bana:

“Ey çocuk, yanında bize ikram edebileceğin süt var mı?” diye sordular.

“Ben bu koyunların sahibi değilim, ben sadece emanetçiyim” dedim. Peygamber Efendimiz (s.a.v.):

“Peki, bunların içinde hiç yavrulamamış olanı var mı?” diye sordular.

“Evet, var.” dedim ve hemen onu yanlarına getirdim. Hz. Ebûbekir onu tuttu, Peygamber Efendimiz (s.a.v.) de memesini tutup dua buyurdular. Hemen memesi sütle doluverdi. Sütü sağdı, kendisi ve Ebubekir içtiler. Sonra memeye “Sütünü çek.” buyurdu. Sütü hemen çekiliverdi, önceki hâline döndü.

Bu güzel sözlerden bana da öğret deyince:

“Muhakkak sana öğretilmiştir.” buyurdu. Ben Resulüllâh’ın (s.a.v.) mübarek ağzından yetmiş sure öğrendim. Bu hususta hiç kimse benimle yarışamaz.

Abdullah bin Mesud Hazretleri vefat edeceği vakit oğlu Abdurrahman’ı çağırdı ve şöyle vasiyet etti:

“Ey oğlum Abdurrahman! Sana beş haslet vasiyet edeceğim; onları iyi belle:

İnsanların elindekinden ümidini kes. Zira bu senin için büyük bir zenginliktir.

İhtiyacından fazla mal peşinde oyalanmayı diğer insanlara bırak. Zira bu peşin fakirliktir.

Sonunda özür dileyeceğin işleri yapma.

Gücün yettikçe yarınını bir önceki gününden hayırlı kılacak ameli bulup işle.

Bir namaz kılacağın zaman, artık bir daha namaz kılamayacak olan (yani dünyaya) veda edenin namazı gibi kıl. (Hılyetül-Evliya)