“Din kardeşlerimizi dünya gözüyle görmeyi ne kadar çok arzu ediyorum” buyurdular. Ashab-ı Kiram:

“Biz senin din kardeşlerin değil miyiz, ya Resulallah?” dediler. Resulullah (s.a.v.):

“Sizler benim ashabımsınız. Kardeşlerimiz ise henüz (dünyaya) gelmeyenlerdir.” buyurdular. Ashab-ı Kiram:

“(Kıyamet gününde) ümmetinizden henüz (dünyaya) gelmeyenleri nasıl tanıyacaksınız ey Allâh’ın resulü?” dediler. Resulullah (s.a.v.):

“Ne dersiniz, bir adamın yağız ve doru at sürüsü içinde sakar (alnında beyazlık) ve sekili (ayaklarında beyazlık olan) bir takım safkan atları olsa, o adam atlarını tanımaz mı?” buyurdu. Ashab-ı Kiram: “Elbette tanır, ya Resulallah!” dediler. Resulullah (s.a.v.):

“İşte onlar da abdestten dolayı abdest azaları beyaz, nurlu oldukları halde gelecekler. Ben onlardan önce havuzumun başına varacağım.

Dikkat edin, birtakım adamlar benim havuzumun başından sahipsiz develerin kovulduğu gibi kovulacaklar. Ben onlara: ‘Gelin’ diye sesleneceğim. Bunun üzerine bana, “Onlar senden sonra sünneti terk edip (dinde) bidatlar çıkardılar” denilecek. Ben de “(Öyleyse) uzak olsunlar! Uzak olsunlar’ diyeceğim.” buyurdular. (S. Müslim)

Kadî lyaz merhûm demiştir ki:

Peygamber Efendimizi (sallallâhü aleyhi ve sellem), ömründe bir defa görerek sahabilik şerefine nail olanlar o devirden sonra gelenlerin hepsinden üstündürler. Zira sahabilik faziletine denk olacak hiç bir amel yoktur. Bu Allâh’ın bir fazlı ve keremidir. Onu ancak dilediklerine ihsan eder.” Nitekim Resulullah Efendimiz (s.a.v.) buyurmuşlardır ki:

“Sizden biriniz Uhud Dağı kadar altın infak etse; Allah yolunda harcasa, Ashabımdan birinin verdiği bir avuç, hatta yarısı kadar olan sadakasına yetişemez.”