Torun dedesine muhabbetle sarılıyor.

Dede toruna kısıtlı imkânlarıyla bir yere kadar ulaşabiliyor.

İnsan niye emekli olmak ister?

Gezmek, görmek, sevmek ve sevdiğini sevindirmek için…

Hayatımızda birçok olumlu değişmeler olsa da, maaşta maalesef olmuyor.

Emekli, ekonomiye can verecek en güçlü ayaktır.

Ekonomi yönetimi bu işin sosyal tarafını göz ardı ediyor.

Emekli de para olacak ki,

Ekonomi canlansın…

Torunlarına bol hediye alsın.

Yıllarca, çocuklarına yeteceğim diye ihmal ettiği hanımını sevindirsin.

Maaşı dolgun olsun ki, dostlarının düğün ve mutlu günlerinde yanında bulunsun.

Gelen her davetiyeden sonra inim inim inlemesin…

Zarfa bir şey koyamamanın ezikliğini yaşamasın.

Dostlarının acı ve hüzünlü günlerinde koşa koşa gitsin.

Benzin, mazot kaygısı yaşayıp, ziyaretlerini ihmal etmesin.

Benim insanım ömür boyu hesapları tutturmak için bin bir takla attı.

Bütçeyi denkleştirmek için sefer taslarıyla iş yerine yemek götürdü.

Dolmuşa binmedi, yürüyerek gidip geldi… Spor yapıyorum, dedi.

Kahveler, emekli amcaların zorunlu kampları…

Bir bardak çay ve simit en ekonomik olanı…

Ekonomisi güçlü olsa, akşama kadar kuru sandalye acı çayla zaman mı geçirir.

Kıraathaneler, emekli insanların kahrını çeken sosyal bir sığınak…

Orada insanlar hayatın yoğunluğunu atmaya çalışırlar.

Evdeki zılgıtı, ezikliği, hanımın isteğini alamamanın ve çocuğunun stresini orada unutur.

Emekli de insan onlara da sahip çıkmak gerekmez mi?

Onlar da evde paşalar gibi karşılansa, isteklerine yok denilmese…

Hacı teyzelerin duasını alsalar kötü mü olur?

İnsanları birçokları sıkıntıdan hasta olmakta, çökmekte…

Emekli amcam, hayat bunalttıkça hastanelerden çıkamaz olmakta…

Devlet hastane ve doktora vereceği parayı, bu insanlar verse bu insanlar daha az hasta olur.

İki ay maaşları kadar ikramiye ver…

Göreceksin, hastalar iyileşecek, hastane kapılarına gidişat azalacaktır.

İnsanımızı yoran ekonomidir. Ekonomi düzeltilirse her şey düzelir.

Ömürlerinin en güzel yıllarını bu memleket için harcayan insanlarımıza sahip çıkılmalıdır.

Onların her konuda hayat standartları yükseltilmelidir.

Onlar, bu toplumun bilgeleridir.

Onlar, bu milletin hafızasıdır.

Gelecek neslin mimarları, çocukların en büyük mürebbiyesi bu insanlardır.

Güçlü bir Türkiye, güçlü emeklilik sisteminden geçmektedir.

Emekli insanların, yeri kahve köşeleri ve evlerin gün yüzü görmeyen mekânları değildir.

Onlar bizim baş tacımız…

Bu değerlerin duasını alan iktidarlar her dönem başarılı olur.

Ülkemizin ekonomik imkânları belli olmakla birlikte bu insanlar azaltılmamalıdır.

Hayatının sonbaharı yaşayan bu eğerlerimizin gözü arka kalmamalıdır.

Onlara sahip çıkmak bir namus meselesidir.

Emek veren bu insanlar, insani değerlerin gerisinde, bir yaşam savaşının ortasında bırakılmamalı…

Unutulmamalı…

Bugün sahip çıkılmayan insanların yanına,

Yarın bugünün gençleri de gidecek.

Ne yaparsan onu bulacaksın.

Hükümet birçok alanda hizmetlerin, emekliye de eklenmeli…

Bir şeyler yapıldı, ama yetmiyor.

Düne göre daha iyi olmalı…

Bu problem çözülürse, sosyal barış sağlanır.

Maalesef güçlü ekonomi her kapıyı açıyor.

Dedeler daha dik yürüsün, kapıda karşılansın.

Herkesin gözü dedelerin üzerinde olsun.

Dedeler paylaşılamasın.

Varsa paylaşılamıyor.

Yoksa dedeler, yük oluyor.

Dede, yaşamı mutlu sürsün.

 

Haketmediği hayat standartlarını yaşamaya başlarsa,

İnce eleyip sıkı dokumayı unutursa,

Parayı iyi kullanmazsa,

Almaya yavuz vermeye uzak olursa,

Herkesle ortaklık yapmayı denerse,

Sözü özü bir olmaz, işini zamanında yapmazsa,

İşinin kölesi, mesaisinin müdavini olmazsa,

Öğleye kadar yatıp, sabaha kadar uyumazsa,

Hayatını örf ve adetlerinin gölgesinden uzaklaştırırsa,

Borca girmekten korkmayıp, krediyi hayatının vazgeçilmezi yaparsa,

Hesap kitapta şeffaf olmazsa, idare etmeye kalkarsa,

Çeşmenin her gün aynı hızda akmayacağını unutursa,

Yeniliklere uyum sağlamayıp, geçmişteki alışkanlıklarını devam ettirirse,

Erken kalkanın yol alacağını unutup, uyuşukluğu üzerinden atmazsa,

Parayı gönlüne değil, cüzdanına koyarsa,

İnsanların güvenini kazanmayıp, onları unutup, dürüst davranmazsa,

Gün bulup gün yemeyi alışkanlık haline getirirse,

Ufkunu dedikodulara odaklayıp dış dünyaya açılmazsa,

Beynini boş işlerle doldurup,hayır işlerine zaman ayırmazsa,

Nereden geldiğini unutup, ne oldum delisi olursa,

Yaşadığı insanların bir lütuf olduğunu unutup, onları küçümserse,

Devletin gücü karşısında hinlik ve cinlikle uğraşırsa,

Çalışanın hakkını vermeyip, kul hakkını unutursa,

Zamanı iyi yönetemeyip, kuru yaprak gibi savrulursa,

Gerçekleri unutup, hayallere dalarsa,

Başarı karşısında şükrü unutup, nankörlük yaparsa,

Böyle bir insan batmaya mahkumdur.

Mutluluk gözyaşları dostların gül kokusu olur.

İnsan denen bu melek, ailelerin neşe kaynağıdır.

Tertemiz gönderilen bu beyaz melek takviminin hızlı dönmesiyle büyür, gelişir, irileşir ve koca bir adam olur.

Fiziksel gelişimini tamamlarken, ruhsal ve manevi duyguları doldurulmazsa boş bir petekle hesap gününü bekler.

Etrafına güzellikler değil, karalar bağlatır.

Dünün meleği insani duygularla beslenmese bugünün canavarı olur.

Öyle ise bütün güzellik ve çirkinliklerin mimarı ebeveynlerdir.

Teslim edilen emanetin hiçbir anı boş geçirilmemelidir.

Bedensel ihtiyaçların giderilirken manevi yönü ihmal edilmemelidir.

Bir anlık ihmal felaket getirir.

İnsanın doğası melek olmaya meyillidir.

Yaradan o koordinatlara uygun yaratmıştır.

Bazı insanlar, birbirinin kurdu olur, birbirini yer…

Tuzaklar desiseler, her türlü hinlik cinlikleri yine biz yaparız birbirimize.

Hayatın fani olduğu anlaşıldığı an insanın insani duyguları depreşir,

Kalp kırmaz gönül yapar.

Kötü söz söylemez, hikmetli ifadeler düşer dilinden.

Kimsenin kuyusunu kazmaz, düşen her kulun yardımına koşar,

Kitabi yaşamı unutmaz, hayatını kural ve kaidelere uyar.

Kuvveti değil adaleti baş tacı yapar.

Kasaveti yaşamından uzaklaştırır, etrafını pozitif enerji yayar.

Kabrisin esiri olamaz, diyalogun tarifi olur.

Elindekini paylaşmamayı lügatinden çıkarır.

Cömertlik ve vermenin tadını yaşar.

Kabrin gerçekliğini unutmayıp, gideceği yerin hakkını vermeye çalışır.

Kabileci, ırkçı olmayı bırakıp herkesi insan olduğu için sever.

Kanaat sahibi olup her şeye şükür eden bir adam olur.

Kanatsız bir melek gibi iki dünyada rahat eder, melek gibi yaşar.

Korkmadan geldiği dünyadan, dualarla, iyi hatıralarla gider.

Geldiği gibi melek gelir melek gider.

Hayatın çirkefine bulaşmadan güzellikler yayarak sonsuz yolcuğuna çıkar.

İnsan, ne olduğunu bilirse insan gibi yaşar.

Kimsenin ahını almaz, duasını alır.

En büyük kazancın insanların gönlünü kazanmak olduğunu bilir.

Geçmişin güzelliklerini geleceğe taşımak ister.

Etrafın, güzellik merkezi olur.

Güzel düşünen güzel yaşar.

Güzel yaşayan güzellik bahçesinde güzel reyhalar bırakır.

Tenler ölse de gönüllerde ebediyen yaşar.

Kendini bilenler, insanların kılavuzları olur.