Bu yolculuğun gayesi Kâbe, ahiret yolculuğunun gayesi de Kabe’nin sahibi Allâhü Teâlâ’dır. O halde bu yolculuğun hazırlıkları, o yolculuğu akla getirmelidir.

Ailesi ve dostlarıyla vedalaştığı zaman, bunun son nefesteki ayrılığa benzediğini düşünmeli, kalbini bütün bağlardan kurtarıp hac için evden ayrıldığı gibi, ömrünün sonunun da böyle olacağını, yolculuk kolay olsa bile, kalbin her şeyden ayrılacağını bilmelidir.

Yol için azık aldığı, sahranın tehlikeleri için her türlü ihtiyatı gözettiği gibi, kıyamet sahrasının daha uzun ve tehlikeli olacağını düşünmelidir. Orada azığa daha çok ihtiyaç vardır. Bu azık tedarik edilmelidir. Çabuk bozulan şeylerin işe yaramadığını bildiği ve bu yüzden yanına almadığı gibi, riya karışmış her türlü ibadetin de ahiret azığı olamayacağını anlamalıdır.

Vasıtaya bindiği zaman tabutu hatırlamalıdır. Zira mutlaka bir gün tabutla taşınacaktır. Hatta daha vasıtadan inmeden, tabuta binme zamanı gelmiş olabilir. Her hâliyle bu yolculuk, o yolculuğa hazırlık olmalıdır. İhramını giydiğinde, kefeni hatırlamalıdır. Zira o yolculuğun elbisesi de, dünyada giydiği elbisesinden farklı olacaktır.

Yolda karşılaştığı her zorluk, ona münker ve nekir ile mezardaki akreple yılanları hatırlatmalıdır. Zira ölümden haşir zamanına kadar, önünde tehlikelerle dolu bir yol vardır.

Çölde kılavuzsuz olarak belâlardan korunamadığı gibi, ibadetlerin kılavuzluğu olmaksızın mezardaki korkulardan kurtulamayacağını aklına getirmelidir.

Çölde bütün yakınlarından uzak olduğu gibi, kabirde de yapayalnız olacaktır. “Lebbeyk” dediği zaman bunun Allâhü Teâlâ’nın davetine cevap olduğunu bilmeli, kıyamet gününde de kendisine seslenileceğini ve o zamanki korkuyu düşünmelidir. (İmam Gazali, Kimya-yı Saadet)