Harun Reşid (rah.) yanlarından geçerken Behlül yüksek sesle:

“Ey Müminlerin Emiri, ey Müminlerin Emiri! diye seslendi.

Harun Reşid, hevdecin perdesini eliyle aralayıp baktı:

“Buyur Behlül, buyur!” dedi. Behlül:

“Ey müminlerin emiri! Eymen bin Nail, Kudame bin Abdullah Amiri’den rivayet etti ki:

‘Ben Mina’da Resulullah sallallâhü aleyhi ve sellemi, Kurban Bayramı gününde şeytan taşlarken gördüm. Bir deve üzerinde idi ve altında eskimiş bir eğer vardı. Amma orada insanlara vurmuyorlar, itmiyorlar ve yoldan çekil, orda durma demiyorlardı. Ey müminlerin emiri! Senin de bu sefere giderken tevazu göstermen, gurur ve kibir ile gitmenden daha hayırlıdır.’

Bunun üzerine Harun Reşid ağlamaya başladı, öyle ki gözyaşları yerlere döküldü. Sonra dedi ki:

“Ey Behlül! Allah sana rahmet etsin, artır.” Behlül:

“Doğudan batıya hükmediyorsun, bütün insanlar emrin altına girdi de ne oldu. Akıbet kabre gireceksin. Bugün rütbece üzerinde bulundukların senin üzerine topraklar atacaklar” dedi. Halîfe:

“Güzel söyledin, artır” dedi. Behlül:

“Ey Müminlerin emiri! Allâhü Teala bir adama mal ve güzellik verir, o adam da malı Allâh yolunda harcar, güzelliğinde de iffetli olur; namusunu korursa, Allah katında salihlerden yazılır.” Halife:

“Bu da güzel, faydalı bir nasihattir. Bu iyiliğine karşılık sana şu kadar mal vereyim” deyince:

Behlül, başını semaya kaldırdı ve sonra:

“Ey müminlerin emiri! Sen de ben de Allâhü Teala’nın kullarıyız. O, senin rızkını verip de beni unutmaz” dedi. (Ravzur-Reyahin, İmam Yafii)