Karz-ı hasen, güzel ödünç demektir. Ayet-i Celile’de malın en güzelini seçip Allâhü Teâlâ’nın rızası için ihlâsla en hayırlı yerlere vermek manasınadır. Karz-ı hasende şu on şey olmalıdır.

Birincisi, helâlden olmalıdır. Çünkü Allâhü Teâlâ, bütün noksanlardan münezzehtir, safi helal olandan başkasını kabul etmez.

İkincisi, kişinin sahip olduğu malın en iyisinden olmalıdır Üçüncüsü, (ölmek üzere iken değil) vücut sıhhatte iken zenginlikten hoşlanıp fakirlikten korktuğu halde verilmelidir. Dördüncüsü, en muhtaç ve en layık olana vermeli,

Beşincisi, verdiğini kimseye söylememeli,

Altıncısı, verdiği kimseye eziyet etmemeli, başa kakmamalı, Yedincisi, maksadı sırf Allâhü Teâlâ’nın rızası olmalı, Sekizincisi, verdiği çok olsa da az ve ehemmiyetsiz görmeli, Dokuzuncusu, en sevdiği malından vermeli,

Onucusu, fakirin evine götürüvermek gibi onu en ziyade memnun edecek şekilde olmalıdır.

Bu (Bakara suresi, 245.) âyet-i kerimesi nazil olduğu zaman, Ebud-Dahdah (r.a.): “Ya Resulallah, Allâhü Teâlâ bizden borç mu istiyor?” diye sormuş. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) “Evet” buyurmuşlar.

“Ya Resulallah, benim iki bahçem var. Birisini sadaka olarak versem bana cennette iki misli var mıdır?” demiş. Resulüllah Efendimiz (s.a.v.) “Evet” buyurmuşlar. (Hanımını kastederek) “Dahdah’ın anası da beraberimde mi?” demiş. Resulüllah Efendimiz (s.a.v.) “Evet” buyurmuşlar. “Kızım da beraberimde mi?” demiş. Resulullah Efendimiz (s.a.v.) “Evet” buyurmuşlar. Ebud-Dahdah bahçelerinin en güzelini Allah için bağışlamış, dönüp ailesine gelmiş. Onlar da o bahçede bulunuyorlarmış. Hemen bahçenin kapısına durup hanımına bunu anlatmış. O da “Allah mübarek etsin.” deyip bahçeden çıkmışlar. Bunun üzerine Resulullah Efendimiz (s.a.v.) “Ebud-Dahdah için cennette nice hurma ağaçları saçak atıyor.” buyurmuşlar.