İnsanın aklını başından alan en büyük bela güçtür.
İnsanlar ne oldum delisi olmaya meyyalidir.
Güçlü bir irade, çelik gibi kuvvetli bir dimağ yoksa…
Ayakları yere basmaz; küçük dağları ben, büyük dağları babam…
İşte bu havaya giren kim varsa erimeye başlamış demektir.
Bazıları vardır, bünyesi makamın verdiği gücü kaldıramaz.
Etrafındakilere eşrefi mahluk, yaratanın emaneti görmez.
Onları, kendilerin hizmet eden varlıklar gibi görmeye başlarlar.
Suç hakir gören kadar hakir görülendedir.
Değer verirken adam gibi adama değer vereceksin.
Paranın ve makamın gücü ile kendisini Kaf Dağı’nda görenle araya set koyacaksın.
Eyvallah etmeyeceksin, küçülmeyeceksin, gururu burada kullanacaksın.
Sen mütevazıleştikçe, o kendini bir şey zannediyor.
Eğilme, insani değerlerini unutanlara.
Unutma, dün kimleri gördüğü…
Bugün de ulaşılamaz denilenler, yarın ayak bağın olacak.
Selam verecek bir çift göz arayacaklar.
Sen yine sana yakışanı yap.
Düşene sahip çık.
Ver Allah’ın selamını, çok görme muhabbetle kelamını…
Ayakları yere basmayanların suçu da biraz bizde.
Onlara hak ettiklerinden fazla değer verince bünye kaldırmıyor.
Yapılacak şey,
Sen hancısın onlar yolcu.
Dur durduğun yerde…
Asaletini bozmadan…
Günün değişenlerine takılmadan…
Her şeyin tedavisi var.
Ama güç zehirlenmesinin tedavisi yoktur.
Dostlarımızı bu hastalıktan korumak lazım…
İnsanları görmek için onlara yetki vermek yeterlidir.
Orada, dün ile bugünü eşitse yarını müreffehtir.
Seven sevenleri korumalıdır.
Fırsat verilmemeli gücün gölgesinde kaybolmalarına.
Yarını mutlu bir toplum isteniyorsa,
Güç verilecek insanların kaldırabilecekleri kadar yetki verilmelidir.
Yoksa hem kendileri hem de toplum yanmaktadır.