okluklarda daha kolay birleşir insanlar.

Ezildikçe ortak düşman karşısında bir olmak zorunda kalırlar.

Düşman bittikçe birbirini yemeye başlarlar.

Bakın etrafınıza, dün can ciğer kuzu sarmaları

Birazcık biti canlanınca

Başlarlar birbirlerinin kuyularını kazmaya

Yokluk kuru somunu ikiye bölenler

Bölüşmekten tat alanlar

Almayı değil, vermeyi sevenler

Unuturlar kara gün dostlarını

Hatıra ve güzel anılarını

Paylaşmaktan haz etmemeye başlarlar

Padişahım çok yaşa diyenlerin safında yer tutarlar.

Doğruyu incitmeden söylemeyi unuturlar.

Hatasız kul olmaz.

Ama hata edenlere nezaketle söylenmeli

Kırmadan gönüller yaralanmadan ifade etmelidir.

İnsanların hiçlikten zirveye taşıyan

Kara günlerindeki güç birliği ve gönül bağlarıdır.

Ben değil biz diye haykırmışlardır.

Bu makama sen daha güzel yakışırsın demeleridir.

İdeal için yola çıkanlar

Her şartta yolun sonun da olmalı.

Yolda bulduklarını yola çıkarken ki dostlarına değiştirmemelidir.

Bizde büyük hastalık…

Dedikodu ve kendimizi beğenmişlik

Herkese baş olmaya talip

Hele bu siyasi arena’da daha fazla

Kimse etrafında gür bir ses arzulamıyor.

Bilinmeli ki birlikten kuvvet doğar.

Tek taş duvar olmaz

Siyaset çöplüğü erken öten horozların mevtaları ile dolu.

Her parti’de değişik zamanlarda fikir ayrılıkları olabilir.

Fikir ayrılığı tekâmülün alametidir.

İnsanı olan her yarış kurumlara değer katar.

Geçmişin özel anıları ekran önlerinde tartışılmamalıdır.

Makam ve mevkii buhranları yaşayanlar, kendilerine yeni kapılar aramamalıdır.

Marifet, dava adamı olabilmektir.

Dava adamı laf ile süslü sözle olmaz

Her şartta inandığın ideallerin peşinde isen

Dünkü heyecanı ne ise bugünde aynı çizgide isen

Sen adam gibi adamsın

Aksi halde gemiden inenlerin sonu

Hüzünlü sonlardır.

Partiden gidenler her daim kayıp olmuş

Kuru yaprak gibi kül olup bitmiş.