“Yanımdakiler de birlikte mi?” diye işaret ettiler.

“Hayır” dedim. Sükût buyurdular. Ben yerimde ayakta bekledim. Bana tekrar baktıklarında işaretle tekrar davet ettim. Yine: “Yanımdakilerle beraber mi?” buyurdular. “Hayır” dedim.

Üçüncü defa da yanındakilerle beraber mi diye işaret buyurunca “Evet, onlar da gelsinler” diye işaret ettim. Hâlbuki hazırladığım şey pek az idi.

O toplulukla birlikte teşrif buyurdular. Tamamı yemekten yediler ve yemek yine de arttı. (Hilyetül-Evliya)

“Resulüllah’a git, bize yiyecek bir şeyler iste” dediler. Ben de Resulüllah’a gidip:

“Ya Resulallah! Arkadaşlarım çok acıktılar.” dedim. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) hemen:

“Ya Aişe, yanında yiyecek bir şey var mı?” buyurdular.

Hz. Aişe: “Ya Resulallah! Yanımda sadece birkaç ekmek parçası var.” dedi.

“Onları getir” buyurdular. Bir torbanın içinde getirdi. Resulüllah (s.a.v.) bir tabak istedi. Ekmekleri tabağa boşalttı. Eliyle ekmek parçalarını karıştırmaya başladı. Tabaktaki ekmekler çoğaldı, nihayet tabak doldu. Sonra:

“Ya Vâsile, git, arkadaşlarından on kişiyi çağır, seninle on kişi olsunlar” buyurdu. Ben de arkadaşlarımı çağırdım. Benimle beraber on kişi gittik. Peygamber Efendimiz (s.a.v.): “Buyurun, oturun. ‘Bismillah’ diyerek başlayın. Tabağın etrafından alın, üstünden, ortasından almayın. Zira bereket yemeğin üstüne iner.” buyurdular. Yediler ve hepsi de doydu. Sonra kalktılar. Tabakta Resulüllah’ın ilk koyduğu kadar ekmek kaldı. Eliyle ekmek parçalarını tekrar karıştırmaya başladı. Tabak doluncaya kadar ekmekler çoğaldı. Sonra:

“Ya Vasile, git arkadaşlarından on kişiyi çağır.” buyurdu. Ben on kişi daha getirdim. “Buyurun, oturun.” buyurdu. Onlar da oturup doyuncaya kadar yediler. Sonra kalkıp gittiler.

“On kişi daha getir’ buyurdu.” Ben de getirdim. Onlar da doyup kalktılar.

“Başka kimse kaldı mı?” buyurdular.

“Evet, on kişi kaldı.” dedim.

“Git, onları da çağır.” buyurdu. Gidip onları da çağırdım. “Buyurun, oturun?” buyurdular. Onlar da oturup doyuncaya kadar yediler. Sonra kalkıp gittiler. Tabakta yine ilk koydukları kadar kalmıştı. Bana:

“Ya Vâsile, bunu Aişe’ye götür.” buyurdular. (Taberani, el-Mucemül-Kebir)