Bütün güzel ameller Allah sevgisiyle yapılan işlerdir. Bunların bir kısmı günahların mağfiretine (bağışlanmasına) vesiledir. Gece herkesin uyuduğu, gafil olduğu esnada kalkıp namaz kılmak, cemaate devam etmek ile hayırlı işler yapmak için yürümek gibi. Bir kısmı da infak ederek (zekât ve sadaka vererek) muhtaçları doyurmak gibi Allah katında derecelerin yükselmesine vesiledir.

İnsan ne kadar namaz kılarsa kılsın, zekât ve sadaka vermedikçe yüksek derecelere kavuşamaz. “Zekât, İslam’ın kantarasıdır” buyurulması, yüksek derecelere kavuşmak için köprü ve geçit mesabesinde olduğundandır.

Farzların sevabı çok olmakla beraber onlar kulun üzerinde bir borç olduğu için Allah’a yakınlık en çok nafileler ile olduğu gibi infakta da asıl derece kazandıran (zekât gibi farz olan) borçlarını ödedikten sonra Allah için verilen sadaka ve yardımlardır.

Asıl izzet yemekte değil, yedirmektedir. Dünyada cemiyeti en ziyade yoran, boğuşturup çarpıştıran kavgaların kökü bu infak meselesidir. Allâhü Teâlâ mümin kullarına cennette derecelerini yükseltmek için zikirden gaflet etmemelerini ve infak etmelerini emir buyurmuştur. İnfak yapmayan, sadaka vermeyenler kendisine ölüm geldiği, öleceğini anladığı vakitte Allâh’a giderken nimetlerden mahrum olarak gittiğine hasret çekecek, pişman olacaktır.

Allâhü Teâlâ bu nimetlerden nasibdar olmaya gayret göstermeleri lüzumunu ihtar için: “Yâ Rabbî, ecelimi çok az bir müddet tehir etsen (geciktirsen) ben de sadaka vermeye çalışsam ve salih kullarından olsam” demeden önce infakta bulunmayı emrediyor. Onun için o dem gelmezden evvel, mümkün olduğu kadar rızıklarınızdan keserek infak edin (muhtaçlara verin) de o gün o hasret ve hüsranı çekmeyin.